De Eenzame Wachter van de Honingraat
In het hart van onze tuin in Chitimba, vond een bijzondere gebeurtenis plaats. In een hoge boom, stevig verankerd tussen de takken, bouwde een kolonie bijen een indrukwekkend hangend nest. Een meesterwerk van de natuur, een honingraat gevormd uit perfect symmetrische zeshoekige cellen, zorgvuldig opgebouwd uit bijenwas.
Wekenlang waren ze er. Een levendige gemeenschap, onophoudelijk zoemend, werkend, bouwend. Ik observeerde hen, legde hun bezige bestaan vast, de harmonie van hun bewegingen en de toewijding waarmee ze hun huis onderhielden. Hun aanwezigheid was vanzelfsprekend geworden, een klein ecosysteem op zich, tot op die ene ochtend.
Plots was het stil. Het kenmerkende gezoem was verdwenen. De bijen waren weg.
Nieuwsgierig liep ik naar het nest en zag wat achterbleef: een lege honingraat, verlaten door zijn bewoners. Maar niet helemaal. Eén enkele bij zat nog op de honingraat. Stil, onbeweeglijk. Alsof het wachtte op de terugkeer van de kolonie, of simpelweg niet wist waar naartoe. Een eenzame wachter bij een verlaten thuis.
Ik richtte mijn camera opnieuw en legde het vast: de laatste bij, trouw aan wat eens een bruisende gemeenschap was. Een stil beeld van verandering, van hoe de natuur haar eigen weg volgt.
Groet,
